Często w rozmowach towarzyskich pada pytanie, co to właściwie jest tai chi, i ludzie oczekują prostej, jasnej odpowiedzi, krótkiej definicji zawierającej szybkie wyjaśnienie. Ale to nie takie proste, nie można obszernych światów zawrzeć w kilku słowach. Pokuszę się teraz dotknąć temat choćby bardzo pobieżnie, ale na tyle jasno, by nie pominąć najważniejszych spraw. 

 

Tai Chi zawiera w sobie wiele pojęć, ale przede wszystkim jest to Sztuka, Sztuka ruchu.  Jest niczym lina składająca się z trzech sznurów; pierwszy to aspekt medycyny chińskiej, bo prawidłowo wykonywane ćwiczenia i formy udrażniają drogi, którymi porusza się w nas energia chi, działając na punkty akupresury i akupunktury, przywracają ciału stan, kiedy jeszcze nie było ono zbiorem skutków złych zdarzeń naszego życia.

Drugi sznur to relaksacja, w trakcie, której umysł odrywa się od nękających spraw bytu i kłopotów, wycisza się, skupia na jednym - tai chi. Prawdę mówiąc nie sposób podczas ćwiczeń zajmować się w myślach czymś innym, gdyż jest to styl wymagający uwagi i dość skomplikowany, ale przez to piękny.

 

Trzecim sznurem jest element walki. Każdy ruch w formach ma wiele ukrytych technik sztuki wojennej, miejscami  zaskakująco skutecznych. Zastosowania w realnej walce wprowadzamy dla osób chętnych, zainteresowanych poznaniem tej strony tai chi.

Każdy z ćwiczących może wybrać dla siebie któryś z aspektów, jako ten, który najbardziej mu odpowiada, który pragnie kultywować, ale nie powinien zapominać o pozostałych, bowiem siła liny tkwi w obecności wszystkich trzech sznurów.

Na początku uczymy się rozpoznawać w sobie przemiany in i yang, obserwować je, następnie powoli przejmować nad nimi kontrolę, a później kierować nimi. Kiedy już to opanujemy wychodzimy dalej, rozpoznajemy i obserwujemy przemiany wokół nas, ich wzajemne wpływy. Wraz z doskonaleniem się w sztuce, obserwacje sięgają w coraz rozleglejsze, głębsze obszary.

W skład stylu Chen wchodzi 6 form ręcznych, 4 z bronią krótką, w tym bardzo interesujący podwójny miecz, podwójna szabla, oraz forma z halabardą i włócznią, a także z kulą. Zaczyna się naukę od form powolnych, obszernych, z czasem przechodzimy do tych gdzie wzrasta ilość ruchów szybkich, ekspresywnych. Część układów ręcznych jest długa, przypominająca taniec płynący nad ziemią, zaś formy z bronią są szybsze i skoczne.

Tak pobieżnie, w ogromnym skrócie można opowiedzieć o tai chi. Aby lepiej poznać temat należy sięgnąć w historię myśli chińskiej , posmakować ją, zachwycić kolorytem. Ze swej strony mogę obiecać, że będą pojawiać się na naszej stronie artykuły bardziej wnikliwe, sięgające nie tylko głębiej w problematykę  samego tai chi, ale też rzucające światło na jego miejsce w szeroko widzianej kulturze Kraju Środka.

​

Piotr Grzęda - Wachowicz